Travmatik bir olay deneyimledikten sonra hayatımız nasıl ilerliyor? Her insanın vermiş olduğu tepkinin çok başka olduğunu bir önceki blog yazımda paylaşmıştım. Hayatımız bu deneyimden sonra bir şekilde devam ederken biz de nasıl hissettiğimizi, bize nelerin iyi geleceğini düşünmek zorunda hissediyoruz. Peki bu süreçte bize neler iyi gelebilir?
Konuşmak, anlatmak… Bu ilk düşünüldüğünde kötü hissettirebilir çünkü insan olarak deneyimlediğimiz travmatik olayları anlatmaktan, paylaşmaktan çekiniriz. Konuştukça, paylaştıkça büyüyeceğini bizi kötü etkileyeceğini düşünürüz halbuki bu süreçte güveneceğimiz kişilerden alacağımız sosyal destek oldukça sürecimiz için iyi olacaktır. Günlük rutinlerimize geri dönmeye çalışmak, sevdiğimiz ve güvendiğimiz insanlarla görüşmek, travmatik olaydan önceki süreçte bize iyi gelen, sevdiğimiz aktiviteleri yapmaya çalışmak bize iyi gelecektir. Aslında bu kendimize iyi gelecek şeyleri yapmak yaşadığımız travmatik olayı normalize etmek değildir. Sürecimize iyi gelecek şeyleri anlayabilmemize yardımcı olacaktır. Bu süreçte bebek adımlarıyla ilerlememiz gerekiyor. Koşup nefes nefes kalmamız sadece yaşadığımız travmatik deneyimle başa çıkamamamıza sebebiyet verecektir. Bu yaşınıza kadar yaşadığımız en kötü günü düşünelim… O gün geçip üzerine sizi sevindiren üzen şeyler daha yaşamadınız mı? Yaşamımız boyunca bizi sevindiren üzen şeyler yaşamaya devam edeceğiz fakat bunları travmatik diye adlandırmayalım. Bir olayı yaşadıktan sonra kendimize zaman vermemiz gerekir. Bu olayı anlamamız, ne derecede etkilendiğimizi anlamamız ve daha doğru düşünmemizi sağlayabilmek için… Eğer yaşanan olayla hiçbir şekilde başa çıkamıyorsak, işlevselliğimizi etkiliyorsa profesyonel bir destek almanız süreciniz ve sizin için iyi olacaktır.
コメント